Pico 1 en 2

Op zaterdagmiddag 22 april vliegen we met een propjet DHS 800 van Bombardier in 20 minuten over 120 kilometer naar Pico. Deze keer wacht ik op de bagage en Andre loopt direct door naar het autoverhuurbedrijf. Door deze snelle actie staan we binnen 15 minuten buiten met onze nieuwe Nissan Micra, dit keer een witte variant.

Pico is genoemd naar de berg / vulkaan die het eiland bepaalt en de hoogste is van heel Portugal, 2350 meter. Pico is het ook erg groen, prachtig. Dit eiland is vooral begroeid met struiken en bomen en minder met grasland. Omdat de weersvoorspelling voor vandaag en morgen het mooist is rijden we door naar de bergtop. Via een klein weggetje wat meer geschikt is voor een fout wheel drive dan een Micra rijden we hortend en stotend naar boven. Een groot deel hebben we mooi zicht op de omgeving, de berg, de groene omgeving en de oceaan achter ons. We rijden door naar een meer, Lago Negro dat in nevel en mist is gehuld. Via de zuidkust rijden we naar ons hotel in Madalena, de hoofdstad. De zuidkust staat vol met kleine wijngaarden. Ze zijn ommuurd met muurtjes gebouwd met lava stenen. We eten in een restaurantje vlakbij. En stel van de andere reisgenoten eten daar toevallig ook. De man raakt tijdens het eten weg, zijn vrouw roept dat hij moet blijven ademen maar dat doet hij niet en valt weg. We willen een Heimlich manoeuvre bij hem uitvoeren maar net daarvoor komt hij weer hoestend bij. Hij zegt niets aan de hand, ik ging even slapen. Ik schatte het anders in maar gelukkig liep het goed af.    

Zondag 23 april.

Ook vandaag goede voorspellingen dus we gaan opnieuw  de berg op. Een hele tijd is het mooi met mooie uitzichten en ineens slaat het weer om. We rijden een merenroute en zien vooral mistflarden. Aan de oostpunt van het eiland terechtgekomen en inmiddels gedaald in hoogte is het weer prima weer. De kust is steil naar beneden. Hier zijn vooral vissersdorpjes die wat slaperig en armoedig ogen. In de middag schijnt de zon volop en kan ik zelfs even bij het zwembad liggen.